Ljubiša Stojković iz Vranja, iz familije Cigarci, bio je prvi profesionalni vranjski novinar.
Stojković
Njegov lik i delo uvršćeni su u sto portreta najznačajnijih novinara objavljenih u knjizi "Dva veka srpskog novinarstva" pod naslovom "U ritmu dnevne redakcije".
Priča se da je bio odmeren, otmen i sa stilom u komunikaciji, imao je retku finoću duha koja ga je činila izuzetnom ličnošću.
Svi su ga cenili, voleli i uvažavali. Život je posvetio novinarstvu i budućim generacijama ostavio bezbroj naslova i obrađenih tema.
Za Stojkovića se govorilo da nije bilo teme dana ili stranica istorije naše zemlje koje on nije obuhvatio ili obradio.
Rodio se je u Vranju 19. septembra 1907. godine, od oca Ljubomira, poznatog vranjskog terzije i majke Leposave, domaćice, u rodnoj kući, u Džoljinskom sokaku.
Osnovnu školu, i Gimnaziju sa velikom maturom završio je školske 1925/26. u Vranju. U 1927. i 1928. uređuje nedeljni list “Oblasnu Samoupravu“ koji je izlazio u Vranju kao službeno glasilo Vranjske oblasti. Godine 1928. postao je i pisar Oblasnog odbora Oblasti vranjske.
Od 6. januara do kraja 1931. godine nalazi se na dužnosti pisara vranjske opštine i istovremeno je bio dopisnik beogradskog dnevnika „Vreme“.
U celoj 1931. godini bio je odgovorni urednik „Vranjskih novina“, a glavni urednik Jovan Karadžić.
Sa njim redakciju „Vranjskih novina“ sačinjavali su: dr Borislav Petrović, Mile Vučković i Stojan Simonović, a vlasnik je bio Vukašin Vučković, knjigovođa u jednoj vranjskoj banci. Novine su se štampale u štampariji “Novi Svet”.
Od 1932. Stojković prelazi da živi i radi u Beograd. Postaje jedan od urednika beogradskog dnevnika „Vreme“ i na tom položaju je do početka Drugog svetskog rata, s tim što je od 1938. do 1939. godine bio dopisnik ovog dnevnika iz Pariza.
Stojković je po ubeđenju bio levičar, građanske orijentacije. Stanje članstva u Udruženju novinara Kraljevine Jugoslavije na dan 26. maja 1940. bilo je 186 redovnih, 45 pripravnih članova i 30 stažera.
Od 274 člana Udruženja, koliko ih je bilo na dan 6. aprila 1941. godine, samo je 66 nastavilo rad pod okupacijom, uglavnom u glasilima koje su kontrolisali Nemci.
Ovaj procenat kolaboracije je manji ako se ima u vidu da su se u ove redove ubacili i pojedinci kojima je privid kolaboracije bio potreban radi prikrivanja pravih delatnosti.
Jedan od njih bio je i Ljubiša Stojković koji je nastavio da radi u dnevniku „Novo Vreme“.
Tu su radili i Miloš Brašić koji je bio glavna veza Kominterne sa Titom, Đorđe Lobačev je radio kao sovjetski obaveštajac, imajući uz to visoki čin pukovnika NKVD-a.
Ljubiša Stojković, Milan Đoković i Đorđe Dedić su, radeći nenovinarske poslove, bili, kako se rečnikom ilegale kaže, na vezi, što se vidi i iz činjenice da su posle rata nastavili rad kao novinari.
Takođe i Vladislav Ribnikar, koji je čekao vezu da iz Beograda ode partizanima na slobodnu teritoriju. Od 66 članova SNU koji su bili članovi Udruženja i pod okupacijom Srbije, rad su posle oslobođenja nastavila 24 novinara.
Po oslobođenju Beograda pozvan je da kao urednik pokrene list "Glas".
Prihvatio je i za sobom ostavio brojne reportaže iz glavnog grada i unutrašnjosti Srbije.
Učio je mlade ovoj profesiji, pa je veoma brzo "Glas" postao rasadnik dobrih novinara, onih koji će kasnije stvoriti novo socijalističko novinarstvo. Potom je prešao u list "20.oktobar", pa u "Dugu" (nazivu lista je i kumovao), a onda bio naćelnik u Direkciju za informacije FNRJ gde je sa Milošem Martićem na engleskom jeziku, za potrebe Ujedinjenih nacija, napisao prvu knjigu "Nacionalne manjine u Jugoslaviji".
Nekako u to vreme njegovi članci objavljeni su i u prestižnim časopisima "Through Yugoslavia " (prilog na francuskom gde je bio jedan od urednika) i "Beograd" (prilog o kulturi objavljen na sedam strana), a kao urednik izdao je i četrdesetak knjižica iz literarne edicije " Dečja mala knjiga".
Dušan Đorđević
Vrati se na kategoriju U fokusu
Vulgarni, uvredljivi i komentari u kojima se podstiče diskriminacija, mržnja ili nasilje, neće biti objavljeni. Mišljenja izneta u komentarima su privatna mišljenja autora komentara i ne predstavljaju stavove redakcije OK Radija.
